ICON: Een klein prikje
Hete banden? De temperatuur van de banden is een beslissende parameter voor de performance.
Of het nu gaat om een seriemodel of een raceauto: de banden zijn de enige verbinding tussen de auto en de weg. De gripeigenschappen zijn doorslaggevend voor een veilige wegligging op de openbare weg en bij wedstrijden voor continu snelle ronden. De race-ingenieurs van Porsche hielden zich hier al begin jaren 50 mee bezig. Om alles uit de banden te halen, stond toen al naast de luchtdruk vooral één parameter centraal: de temperatuur van de loopvlakken. Daarover deed ook de eerste uitgave van Christophorus 70 jaar geleden verslag.
Tot op heden krijgen racebanden daarom een klein prikje, zodra een coureur een pitstop maakt. De bandenspecialisten steken een paar millimeter diep met een fijne meetnaald in het rubber. Aan deze procedure is decennialang nauwelijks iets veranderd, alleen de methode werd verfijnd. Vroeger ging het vooral om de temperatuur in het midden van het profiel. Tegenwoordig worden ook de waarden aan binnen- en buitenzijde gemeten.
De meetresultaten op deze drie punten leveren belangrijke conclusies op: Wordt het prestatievermogen van de banden efficiënt benut? Of worden ze overbelast of zelfs te weinig belast? Idealiter wordt het potentieel van de banden gelijkmatig over de gehele breedte van het raakvlak benut.
Racebanden zonder profiel, de zogenaamde slicks, houden van hitte. Binnen een bereik van 90 en 110 graden Celsius bieden ze de beste grip. In de professionele racerij worden ze met hete dekens of in bandenwarmers voorverwarmd tot circa 80 graden. Zo bereiken ze op het circuit sneller hun optimale temperatuurvenster.
In de jaren 50 leken de meetinstrumenten nog op ouderwetse koortsthermometers. De moderne digitale apparaten werken ondertussen sneller en preciezer. Maar de waarden worden nog steeds op dezelfde analoge manier doorgegeven: ze worden met de hand genoteerd en op papiertjes doorgegeven aan de race-ingenieurs.
