Źródło siły w rodzinnych stronach

Niektóre chwile w życiu są czymś więcej niż tylko wspomnieniami. Stają się częścią naszej historii, determinują nasze myślenie i naszą karierę. Pascal Wehrlein taką chwilę przeżywa w wieku dziesięciu lat, gdy po raz pierwszy widzi Porsche 911 GT3. Gra właśnie w piłkę nożną, gdy do jego uszu dochodzi hałas, który odciąga go od meczu, przyspiesza bicie serca i zatrzymuje na chwilę myśli. Rozpoznaje jeszcze w oddali szeroki profil i wyrazisty tylny spojler, zanim samochód znika z jego pola widzenia i wjeżdża do lasu. „Pozostał jedynie głęboki, szorstki dźwięk, który wydawał się nie mieć końca”, opowiada dzisiaj 30-letni Wehrlein, spoglądając przy tym na swoje 911 GT3 (992), które zaparkował niedaleko przystani nad Jeziorem Bodeńskim. Pierwsze wspomnienie marki Porsche wynosi wówczas jego dawno już rozbudzoną pasję do sportów motorowych na zupełnie nowy poziom. W tym czasie jeździ już od dwóch lat gokartami, więc przejeżdżające obok z dużą prędkością GT3 dodaje mu odwagi i rozwiewa wszelkie wątpliwości. „Gdy usłyszałem ten dźwięk, wiedziałem ponad wszelką wątpliwość, że chcę zostać kierowcą wyścigowym”. Ten sportowy samochód to dla Wehrleina coś więcej niż zaproszenie do spełniania marzeń. To obietnica złożona samemu sobie, żeby nigdy nie stać w miejscu, lecz zawsze być szybszym i zawsze chcieć więcej.

Talent i determinacja 

W kolejnych dwóch dekadach Wehrlein staje się jednym z najbardziej utalentowanych kierowców swojego pokolenia. Osiąga najwyższe wyniki i bije rekordy. Jest znany z wszechstronności, równie łatwo wygrywa za kierownicą samochodu turystycznego, jak i wyścigowego. Czuje się jego niepohamowaną chęć odnoszenia sukcesów. „Jeśli czegoś chcę, znajduję sposób, by to osiągnąć”. Wehrlein przechodzi do historii już w 2015 r., zostając w wieku zaledwie 21 lat najmłodszym mistrzem DTM wszech czasów. Jego droga prowadzi go w ciągu następnych dwóch lat do Formuły 1, gdzie również wyrabia sobie markę i pokazuje swój talent, zanim w 2019 r. znajduje nową sportową ojczyznę w Formule E.

Między mocą energii elektrycznej a dźwiękiem silnika spalinowego

Po kilku przyjemnych chwilach spokoju spędzonych z mistrzem świata na Jeziorze Bodeńskim wręczamy mu kluczyki do w pełni elektrycznego Macana Turbo, którego przywieźliśmy ze sobą. Dopiero co Wehrlein zachwycał się dźwiękiem 911 GT3, a już elektrycznie sunie przez las. Elegancko w kolorze Ice Grey Metallic i sportowo z mocą do 470 kW (639 KM; Macan Turbo Electric: zużycie prądu, cykl łączony (WLTP) 20.7 – 18.9 kWh/100 km, emisja CO₂ średnia (WLTP) 0 g/km, CO₂ class A ). Od zera do 100 km/h samochód przyspiesza – z funkcją Launch Control – w 3,3 sekundy. „Macan bardzo mi się podoba. Z jednej strony doceniam spokój podczas jego prowadzenia, a z drugiej niepohamowaną siłę wciskającą mnie w fotel, gdy tylko przyspieszam”, opisuje swoje wrażenia Wehrlein, prowadząc auto po krętych drogach. „Jeśli chodzi o mnie, elektromobilność i technologia silników spalinowych mogą doskonale współistnieć. W obu tych światach czuję się dobrze”.

Rada życia

W wieku pięciu lat Wehrlein ogląda wraz z rodzicami swój pierwszy wyścig Formuły 1 na torze Hockenheimring. Jako ośmioletni chłopiec po raz pierwszy wsiada do gokarta. U boku zawsze ma swojego ojca. Z zawodu przedsiębiorca, wspiera syna jako mechanik i w dniach wyścigów dba o to, aby wszystko działało. Ten rodowity Szwab daje Pascalowi również radę, która od młodych lat do dziś determinuje jego życie: „Musisz umieć wygrywać nie tylko najszybszym, ale także drugim pod względem szybkości gokartem”. Wehrlein bierze sobie te słowa do serca i natychmiast przestaje narzekać na swojego gokarta. Na to, że balans jest nieodpowiedni, że jego przód się ślizga i że nie może już jechać szybciej. Ta rada ukształtowała jego mentalność. Od dawna już wie, że wcale nie potrzebuje najszybszego samochodu, aby być najszybszym.

Głód wiedzy oraz pragnienie doskonałości Wehrleina przejawia się również poza torem gokartowym: po szkole siada przed telewizorem i ogląda dawne wyścigi Formuły 1. Z kolei w weekendy śledzi razem z ojcem aktualne zmagania na torach wyścigowych. Przeszkodą nie jest dla niego nawet różnica czasu w przypadku Grand Prix Australii. „Gdy byłem jeszcze małym dzieckiem, rodzice specjalnie nastawiali mi w tym celu budzik. Krótko przed rozpoczęciem wyścigu budziłem wówczas ojca, aby wspólnie z nim oglądać rywalizację”, wspomina Wehrlein.

Woda jako źródło siły

Dzisiaj Wehrleina, będącego zawodowym sportowcem, wyróżnia nie tylko jego niestrudzona wola wygrywania. Spędzając z nim czas, szybko można zauważyć jego skupienie podczas mówienia oraz dokładność w każdym ruchu. Zanim zarzuci sobie na ramiona sweter, starannie go prostuje, aby szwy równo do siebie przylegały. Zwraca uwagę na swoją dietę, a także na swoją kondycję – zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Aby zachować koncentrację, regularnie medytuje. Dzięki temu wzrasta jego zdolność do wykonywania ważnych zadań. „Na torze wyścigowym koncentruję się wyłącznie na tym, aby jak najlepiej przejechać okrążenie, aby w tym momencie wycisnąć z samochodu wszystko i osiągnąć doskonały wynik”, wyjaśnia Wehrlein. Unika przy tym myślenia o skutkach, jakie mogłyby być następstwem błędów. „Takie myśli całkowicie wyrzucam z głowy, aby być tylko tu i teraz. W ten sposób zachowuję szansę, aby wydobyć z samochodu maksimum możliwości”.

Ta wewnętrzna siła znajduje też swoje odzwierciedlenie w jego twardym stąpaniu po ziemi oraz jego więzi z rodzinnymi stronami. Rodzina jest dla niego całym światem. Na szyi nosi krzyżyk, który dostał z okazji Pierwszej Komunii Świętej od swojej mamy pochodzącej z Mauritiusu. Kiedy mówi o rodzicach, narzeczonej Sibel czy prawie dwuletniej córce o imieniu Soleya, jego wyraziste rysy twarzy zmieniają się, brązowe oczy zaczynają błyszczeć, a twarz rozpromienia ciepły uśmiech. „Moja córka była pierwszą osobą, z którą spędziłem czas w parc fermé po zdobyciu tytułu mistrza świata w Londynie”, wspomina. 

Krok dalej w stronę sukcesu

Siły na dalsze wielkie sukcesy w kolejnych latach. „Wiem, że potrafię osiągać wyniki na niezwykle wysokim poziomie i radzić sobie w trudnych sytuacjach”, mówi Wehrlein, emanując pewnością siebie. Jego słowa odzwierciedlają szacunek, jaki ma w stosunku do zawodowych sportowców, zespołu oraz marki Porsche, ale także jego własne doświadczenia związane z wyzwaniami sportu wyczynowego. Otwarcie mówi o tym, jak to jest, gdy przeżywa się niepowodzenia, a potem siedzi samotnie w pokoju hotelowym, sfrustrowanym i pozbawionym wsparcia rodziny, która nie zawsze może być na miejscu. „Pięknych chwil jest mniej niż dni, w których nie wszystko poszło tak dobrze. Znacznie częściej się przegrywa niż wygrywa”. Tymi słowami opisuje prawdę, która obowiązuje nie tylko w sportach motorowych: droga do sukcesu wiąże się z przeszkodami, niepowodzeniami i porażkami.

A potem znów zaczyna opowiadać o chwili związanej z Porsche, gdy jako mały chłopiec grał na boisku w piłkę nożną. O dźwięku GT3 dobiegającym z lasu i sprawiającym wrażenie zawieszonego w powietrzu. To wspomnienie jest do dzisiaj częścią jego tożsamości. Porsche symbolizuje wartości, które obecnie uosabia również Wehrlein: precyzję, stałość oraz niestrudzone dążenie do perfekcji. Dla kierowcy wyścigowego sukces oznacza gotowość pójścia o krok dalej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Sukces oznacza jednak również czerpanie siły do dalszych marzeń – z chwil spokoju oraz więzi z rodziną i rodzinnymi stronami.