Pomocnik na torze

Postronny obserwator mógłby pomyśleć, że ten krępy mężczyzna jest trenerem, szefem teamu albo weteranem wyścigów. Ale nie, Tomasz Magdziarz jest kolegą z teamu tego drugiego, w dodatku – podobnie jak on – też debiutuje w samodzielnych startach w Porsche Sports Cup Deutschland, chociaż ma pewne doświadczenie zdobyte w innych seriach wyścigowych.

Ma jednak coś, co odróżnia go od kolegów z teamu, w większości amatorów w średnim wieku, którzy startami w PSCD realizują swoje pasje. Magdziarz bowiem ma wieloletnie doświadczenie, kapitańskie nawyki i „mental” zaprogramowany przez zawodowy sport, choć na zupełnie innych arenach.

Znaczy kapitan

Właściwie całe jego zawodowe życie obraca się wokół piłki nożnej. Wychowanek akademii Lecha Poznań, zadebiutował w nim w seniorskiej piłce. W Kolejorzu jednak długo nie zagrzał miejsca – najpierw trafił na wypożyczenie do Warty Śrem, a wkrótce już na stałe do pierwszoligowej wówczas Warty Poznań (pierwsza liga to druga klasa rozgrywkowa, poniżej ekstraklasy).

Nigdy nie odpuszczał, nie bał się walki i kontaktu z rywalami.

Opiekun milionerów

Wbrew pozorom jednak piłka nie była dla Magdziarza podstawowym źródłem utrzymania. – Zawsze traktowałem to przede wszystkim jako dobrą zabawę – wspomina sam zawodnik. – Nie wiązałem z futbolem jednak całego swojego życia. Nie zależało mi np. na transferach do większych klubów w Polsce czy za granicą – dodaje Magdziarz. To dlatego pozostał cały czas w Poznaniu, z wyjątkiem tego krótkiego wypożyczenia do Śremu, który też przecież leży blisko rodzinnego miasta Tomka.

Jeszcze jako zawodnik prowadził różne biznesy, m.in. handlował samochodami. Wielu polskich piłkarzy miało samochody kupione od Magdziarza. Zresztą od zawsze kochał szybkie auta. – Pamiętam, jak Madzi przyjeżdżał do klubu „wypasionym” lamborghini. Kiedy Warta grała sparing z jakimś białoruskim klubem, tamci piłkarze byli w szoku, że w „drugiej lidze” w Polsce tak dobrze się zarabia – śmieje się Leśniowski.

Pod koniec kariery założył agencję piłkarską. Szybko miało się okazać, że upór, determinacja, waleczność i smykałka do interesów sprawdzą się i w tej branży. Dziś Fabryka Futbolu opiekuje się kilkudziesięcioma zawodnikami, w tym aż 14 reprezentantami kraju. – Mamy na koncie kilka naprawdę niezłych transferów. Krzysztof Piątek, przechodząc z Genoi do AC Milan, był najdroższym piłkarzem w historii polskiego futbolu, kosztował 35 mln euro – mówi Magdziarz. Dopiero transfer Roberta Lewandowskiego do Barcelony przebił ten rekord. Z kolei Jakub Moder, wychowanek Kolejorza, do dziś pozostaje najdroższym piłkarzem sprzedanym przez polski klub. Angielskie Brighton & Hove Albion zapłaciło za niego Lechowi blisko 10 milionów funtów.

Oczywiście praca agenta to nie tylko głośne transfery i wielkie kwoty. – Pomagamy piłkarzom w różnych aspektach życia, zarówno zawodowego, jak i prywatnego. Uczymy tych młodych chłopaków, jak prowadzić swoją karierę, jak myśleć o dodatkowych treningach, w tym psychologicznych – mówi Tomek. – Na szczęście dzisiejsze pokolenie piłkarzy jest lepiej przygotowane do kariery niż było to kiedyś. Rzadko zdarza się, żeby wielkie pieniądze zawróciły w głowie. Są bystrzy, planują swoją przyszłość, inwestują, wiedzą, że piłka kiedyś się skończy – chwali.

Sposób na sukces

Samochody – jak piłka – też zawsze były obecne w jego życiu. Tomek ukończył technikum samochodowe, jego ojciec sprowadzał auta z zagranicy. Potem były wspomniane już auta sprzedawane kolegom piłkarzom. Aż któregoś dnia zadzwonił do niego znajomy i namówił na udział w Kryterium SuperOES za kierownicą kii picanto. Poszło nieźle, nawet bardzo, bo Tomek wygrał cały sezon. Potem były kolejne starty w różnych seriach, aż trzy lata temu kupił Porsche 911 i wystartował nim w mistrzostwach Polski.

– Przed rokiem zadzwonił do mnie Robert Lukas i zaproponował wspólny start w wyścigach długodystansowych Porsche Sports Cup Deutschland – wspomina Tomek. – Spodobało mi się, więc postanowiłem wystartować w tym roku samodzielnie w zespole Roberta, czyli Förch Team by Atlas Ward. Bardzo to lubię, bo podczas treningów czy w weekendy wyścigowe moja głowa odpoczywa. Resetuję się i odrywam od codzienności. Same wyniki nie są dla mnie tak ważne. Nawet nie wiedziałem, że w połowie sezonu byłem na pierwszym miejscu w klasie. Z tymi wyścigami jest trochę jak z moim graniem w piłkę. Najważniejsza jest dobra zabawa – przekonuje.

Kiedy na początku października zakończył się tegoroczny sezon PSCD, Tomek miał na koncie kilka zwycięstw w wyścigach i ostatecznie zajął trzecie miejsce w klasie. Wygląda na to, że ta dobra zabawa to niezły sposób na sukces.