U celu

Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby tego poranka na arizońskiej pustyni Paul Casey częstował gości filiżanką filtrowanej kawy. Poszłoby szybko, smakowałoby dobrze, wszyscy byliby zadowoleni. Tym bardziej znamienny jest fakt, że tego właśnie nie robi. Brytyjski zawodowy golfista przygotowuje espresso tak jak dobry chirurg przeprowadza operację na otwartym sercu: skoncentrowany, ale nie spięty. To ceremonia pełna zamiłowania do szczegółu, którą opanować może jedynie ktoś, kto doszedł do celu – życiowego i na drodze do samego siebie. Kto znajduje czas na to, na co chce go znaleźć.

Ale teraz krótki wypad w jego Porsche GT3 RS generacji 991 – pośród kaktusów i formacji skalnych przez miejscowości noszące tak cudowne nazwy jak Paradise Valley. Casey przyjechał do Arizony 25 lat temu jako student i już tam został: „Jak wielu nastolatków chciałem jak najdalej uciec z domu, osiem tysięcy kilometrów było kuszącą perspektywą. Potem zobaczyłem, jak tu jest pięknie”. To prawda: tętniące życiem miasto Scottsdale, z fantastycznymi restauracjami i nocnymi klubami pośrodku zapierającej dech w piersiach pustyni, ze spektakularnymi szlakami turystycznymi i polami golfowymi, to wyważona kombinacja, którą zaoferować może niewiele miejsc na świecie.

„Lubię, gdy jazda staje się przeżyciem, gdy na zakręcie jestem odrobinę szybszy od reszty”, zachwyca się po tym, jak przejechał samochodem przez rondo jak po szynach. Jego jasnoniebieskie oczy błyszczą zawadiacko: „Samochód musi mieć charakter, duszę. Tak jak na przykład jedenastka generacji 996: jest dzika i niesforna, ale to właśnie czyni ją wyjątkową. Są producenci, którzy robią tylko jeden fajny model. W Porsche cała gama ma niepowtarzalny charakter”.

Niemal dziecięcy entuzjazm Caseya rośnie podczas wizyty w garażu kolejnego przyjaciela. Biega od modelu do modelu jak mały chłopiec w wesołym miasteczku, który może wypróbować wszystkie kolejki górskie. Tu stoi zielone Porsche 968 Turbo S, tam lśni historyczne czarne Porsche 911 Targa, a jeszcze dalej srebrne Porsche 912 – wszystkie akurat są serwisowane lub restaurowane – to doskonała okazja, by bliżej przyjrzeć się ich wewnętrznej konstrukcji. Casey z zapałem wypytuje mechaników o szczegóły. Ma 43 lata, zdobył 19 tytułów zawodowych, 3 razy wygrał Ryder Cup, uplasował się na 3. miejscu światowego rankingu. I mimo tego zachowuje się jak Piotruś Pan w Nibylandii. Czy nie właśnie tego próbujemy nauczyć nasze dzieci? Aby nigdy nie dorosły i umiały tak szczerze się czymś zachwycić?

To był, można powiedzieć, sportowy darwinizm: najpierw zniknął rugbysta Paul Casey, potem kierowca wyścigowy, potem tenisista – aż pozostał golfista. Z gościa, który w szkolnym autobusie zawsze okupował ostatni, wyluzowany rząd, zrobił się ten siedzący całkiem z przodu przy kierowcy – gdzieś w końcu musiał się zmieścić jego sprzęt do golfa. Wielu zawodowych sportowców opowiada o fazach, o dziecięcych marzeniach dojrzewających do pragnienia stającego się nadzieją, o pierwszych sukcesach i wreszcie o zawodzie opartym na pasji.

Mimo wszystkich sukcesów Casey nadal realizuje się we wszystkich stanach skupienia swojej kariery – ale teraz uparta młodzieńcza ambicja współegzystuje w równowadze z opanowaniem. „Wiem, że jestem tego częścią. Ale te wewnętrzne skoki w inne stany pomagają mi nie stracić werwy”. Chce zdobywać kolejne tytuły, choć nie są one już tak istotne jak kiedyś. Ważniejsze jest pokonanie samego siebie na polu golfowym i rozegranie świetnej partii. W rzeczy samej: Paul Casey podróżą rozkoszuje się bardziej niż jej celem.

Od 20 lat zawodowo gra w golfa i sądzi, że w pierwszej połowie swojej kariery nie należał raczej do najpopularniejszych graczy na polu. „Byłem bezwzględny dla siebie i dla innych, zawzięty, a poza polem też niekoniecznie szczęśliwy”, wspomina. „Kiedyś myślałem, że ta surowość jest konieczna do osiągnięcia sukcesu. Może tak samo myśleli sportowcy tacy jak Michael Jordan czy Lance Armstrong. Ale w końcu zrozumiałem, że mogę być tak samo dobry albo nawet lepszy, będąc miłym gościem. Że wyluzowanie nie oznacza gorszych wyników”.

Opowiada o przeżyciu podczas Dutch Open 2014, które wywarło na niego wielki wpływ. Jego syn Lex przyszedł na świat zaledwie dwa tygodnie wcześniej. „Nie grałem dobrze, a potem mój kolega Fabrizio Zanotti dostał piłką w głowę. Okropnie się wystraszyłem”. Podczas przerwy Casey siedział pełen wątpliwości w budynku klubowym i zadawał sobie pytanie, co tu właściwie robi. „Myślałem: »daruj sobie!«. Chciałem już tylko wrócić do domu i szukałem lotów”. Dopiero jego ówczesna narzeczona Pollyanna, którą poślubił w 2015 r., przekonała go, by został. „Nagle napięcie ustąpiło. Poczułem, że nawet złe uderzenie jest OK, bo tak czy inaczej w końcu polecę do mojej rodziny”.

Zwyciężył w turnieju. Może to przypadek, że Lex wesoło szaleje na kanapie, gdy jego ojciec opowiada tę historię. Albo że jego trzyletnia córka Astaria wskakuje do basenu jak uosobienie radości i że Pollyanna z uśmiechem przygląda się tym szaleństwom w ich szczęśliwym domu. A może wcale nie. To kolejna chwila równowagi wypływającej z życiowej filozofii Paula Caseya. Przesycona nieskrępowaną niezależnością człowieka, który nie robi nic z przymusu, a wyłącznie z chęci.

Chce też dalej rozmawiać o swojej pasji związanej z Porsche. O skoncentrowanej sile jego czarnego GT3 RS, którą już zademonstrował. I o tym, że jego białe GT3 RS generacji 997 wkrótce wróci z serwisu, podczas gdy jego trzecie GT3 RS generacji 996 czeka na transport z Anglii do USA, i że niedługo dostarczone zostanie jego Porsche 718 Cayman GT4. Gdy myśli o swoim plakacie w dziecięcym pokoju, wszystko to wydaje się nieprawdopodobne. Casey jest wdzięczny.

W tym czasie Lex spokojnie rysuje statki kosmiczne z Gwiezdnych Wojen. To interesuje go bardziej niż pogawędki o samochodach. Rany, co wyrośnie z tego skrzata, jeżeli i on któregoś dnia spełni wszystkie swoje marzenia? Wznieśmy za to toast espresso zaparzonym przez Paula Caseya. Na marginesie – również ono jest niezwykłym doświadczeniem.