Na torze: Timing to podstawa zwycięstwa

„Le Mans. Rekord. Podium. Euforia”.

Hans-Joachim Stuck

„Byliśmy doskonale przygotowani. Stałem w boksie, a nasz inżynier wyścigu Walter Näher obserwował ruch na torze. Wreszcie padł sygnał – i ruszyłem do kwalifikacji. Tylko ja, samochód, paliwo na trzy okrążenia i moja misja. Podjechałem na prostą startu-mety, dodałem gazu – i wszystko potoczyło się jak należy. Nie popełniłem praktycznie żadnych błędów, punkty hamowania były idealne. Pode mną 620-konny 962 C, osiągający ogromne prędkości w zakrętach, z efektem przypowierzchniowym i optymalnymi siłami dośrodkowymi. Zorientowałem się, że wszystko idzie dobrze, nabrałem pewności siebie. Musiałem jednak wrócić do boksu bez uszkodzeń, a jednocześnie jechać na granicy możliwości. Ekwilibrystyka pełna adrenaliny”.

Po powrocie do boksu Stucka przywitał wybuch euforii w zespole. 34-letni wówczas zawodnik dokonał rzeczy epokowej. Czas okrążenia: 3:14,8 minuty. Średnia prędkość: 251,815 km/h. Rekord! W 62-letniej historii tego klasycznego wyścigu nikt nigdy nie był szybszy na 13,624-kilometrowym okrążeniu. Ukoronowanie: w wyścigu Stuck z partnerem Derekiem Bellem zajęli trzecie miejsce, a na koniec zaciętego sezonu duet ten zapewnił sobie tytuł mistrza świata kierowców.

Po tym, jak w 1990 roku ze względów bezpieczeństwa na pięciokilometrowej prostej Mulsanne zamontowano dwie szykany, prędkość Stucka wydawała się już na zawsze nieosiągalna. „Jednak potem, w 2017 roku usiadłem przed telewizorem – relacjonuje były zwycięzca Le Mans – i zobaczyłem Kamui Kobayashi”. Japoński kierowca uzyskał nieznacznie lepszy czas okrążenia – 3:14,791 minuty, pobijając w ten sposób rekord Stucka. On sam podchodzi do tego ze spokojem: „Trwało to przecież 32 lata. Kiedy wyobrażę sobie, że ktoś w nowoczesnym samochodzie pomimo szykan był jeszcze szybszy – to niesamowite!”.