Człowiek z pasją

Jest piątek rano, godz. 8.30 w Mediolanie, w pobliżu słynnej luksusowej dzielnicy mody Quadrilatero d’Oro. Guglielmo Miani przyjmuje nas w ciemnoniebieskim aksamitnym szlafroku z pikowanymi jedwabnymi klapami. To model „Clark Gable” z własnej kolekcji, który właściciel eleganckiej marki Larusmiani założył na naszą sesję zdjęciową. „Buon giorno, jestem Guglielmo”, mówi przyjaźnie. „Może napijemy się kawy?”. Wkrótce na stoliku pojawia się filiżanka ze świeżo zaparzonym espresso.

Tymczasem Miani oddaje się w ręce fotografa, opierając się o drzwi tarasu czy siadając na wypolerowanym motocyklu Honda Four, który stoi w salonie. Z jego położonego na 7 piętrze penthouse’u roztacza się widok na cały Mediolan. Po wyjściu na taras widać wierzchołki katedry po prawej stronie i wieże dzielnicy bankowej po lewej.

Miani nie ukrywa swojego zamiłowania do koni mechanicznych oraz pewnej dozy dandyzmu, ani w swoim mieszkaniu, ani na kanale swojej marki na Instagramie, który sam prowadzi. Siada na swojej ciemnozielonej aksamitnej sofie, sięga do skórzanego etui z tytoniem, na którym widnieje logo firmy, i skręca sobie papierosa.

„Ja nie zajmuję się modą”, 46-latek już na samym początku stawia sprawę jasno. „Nie interesują mnie trendy”. W Larusmiani zależy nam na „pięknych, przemyślanych produktach” dla wymagających klientów. Ubrania dla mężczyzn są „fatto a mano” – czyli wykonane ręcznie. Podobnie zresztą jak akcesoria. Nie są synonimem ekstrawagancji, lecz stylu. Jedyną kwestią, w której zachowuje się radykalnie, jest jego „szaleństwo na punkcie jakości”.

Takie podejście ma już we krwi – odziedziczył je po dziadku, z którym dzieli imię. To właśnie Guglielmo Miani senior dobre 100 lat temu stworzył markę Larusmiani. W wieku 17 lat spakował swoją tekturową walizkę, opuścił leżącą na południu Włoch Apulię i przeniósł się na północ, aby tam szukać szczęścia. Z zaledwie kilkoma lirami w kieszeni, ale niezwykle zdeterminowany, aby odnieść sukces.

Szczęście sprzyjało wówczas jego dziadkowi: już wkrótce zaczął szyć eleganckie garnitury dla ważnych klientów i na Via Manzoni poznał swoją przyszłą żonę. Miał ponadto żyłkę do interesów. Ponieważ najszlachetniejsze tkaniny pochodziły wtedy z Anglii, zdecydował się na działalność handlową i został największym we Włoszech importerem brytyjskich materiałów.

„Mój dziadek pracował codziennie do godziny 19”, opowiada Miani. „Potem szedł do baru Camparino”. W tym mediolańskim budynku, tuż przy wejściu do słynnej na całym świecie Galerii Wiktora Emanuela II, zwieńczonej szklaną kopułą świątyni wśród galerii handlowych, spotykali się w tamtych czasach politycy, pisarze i dziennikarze. Bar uchodził za salon miasta. A co zrobił Miani senior, kiedy nadarzyła się okazja? Odkupił go od rodziny Campari – i uprawiał w nim to, „co nazwalibyśmy obecnie public relations”, uważa Miani junior.

Co dzisiaj zostało z pomysłów dziadka, pokaże nam później w centrali firmy. Miani przebiera się. Zdecydował się na koszulkę polo w kolorze nugatowego brązu i białe spodnie materiałowe, a do tego ciemnoniebieską sportową kurtkę i czarne wsuwane buty z aksamitu.

W showroomie centrali widać cały przekrój marki: obok odzieży doskonałej jakości mamy tu wszelkiego rodzaju akcesoria dla światowych dżentelmenów – humidory i pudełka na zegarki, zestawy do golenia z rączkami z masy perłowej, parasole, popielniczki z ręcznie malowanymi tygrysami, zestawy do gry w tryktraka, skórzane zestawy narzędzi samochodowych. Miani pracuje właśnie nad wiaderkiem do szampana z włókien węglowych. Na stole w biurze leżą stare albumy ze zdjęciami. Widać na nich radośnie uśmiechniętego założyciela firmy obok wielu sław. Miani senior szył ubrania nie tylko dla włoskiej legendy kina Totò; jego klientami byli także Buster Keaton i ostatni król Włoch, Humbert II. Raz odwiedził go nawet angielski książę Filip.

Aby zwrócić uwagę na swoje tkaniny, Miani senior wymyślał przez cały czas nowe akcje promocyjne. Na Boże Narodzenie 1968 roku zlecił przywiezienie na mediolański plac katedralny angielskiej budki telefonicznej, aby reklamować swoje brytyjskie materiały – dzieci mogły z niej dzwonić do Świętego Mikołaja. 

Kiedy Guglielmo Miani senior przeszedł na emeryturę, markę przejął jego syn. Riccardo Miani był jednak osobą zdecydowanie introwertyczną, więc kwestie projektowania przekazał swojej żonie, a sam zajął się rozwijaniem sprzedaży tkanin. Riccardo założył manufakturę produkującą włoskie tkaniny, które w międzyczasie nie tylko zyskały na jakości, ale także stały się lżejsze, bardziej zwiewne i nowocześniejsze niż ich brytyjskie odpowiedniki. Do produkcji kupował najszlachetniejsze surowce z całego świata, takie jak bawełna, jedwab, kaszmir i len.

Gdy Guglielmo Miani junior wrócił po studiach z USA, dołączył do rodzinnego biznesu. Przez ponad piętnaście lat kierował sprzedażą tkanin, zanim przejął zarządzanie całą firmą. Dokąd zaprowadził markę od tego czasu? Zwiększył się między innymi udział tkanin letnich w kolekcji, opowiada Miani.

Poza tym projektant wyraźnie doprecyzował markę odzieżową i związany z nią styl życia – w pewnym sensie jest to jego własny styl. Jak wyjaśnia, wytwarza tylko takie rzeczy, które sam chciałby nosić lub posiadać. Nigdy nie zdecydował się na przykład na sandały – nie założyłby ich nawet, gdyby poddawano go torturom.