Na torze: 3:13,60 min

Zanim 28-letni Anglik przejedzie w sumie 23 okrążenia, inżynier Porsche Helmut Flegl ostrzega go: „Nie jesteśmy do końca pewni stabilności aerodynamicznej na prostych z prędkością powyżej 300 km/h”. Prosta Hunaudières nie była jeszcze wtedy rozdzielona szykanami. To oznaczało sześć kilometrów bez jakiegokolwiek zakrętu – całą minutę na pełnym gazie.

Oliver próbuje się najpierw dowiedzieć, czy powietrze pod przednią osią nie uniemożliwi kierowania pojazdem przy najwyższej prędkości. Przez prostą Hunaudières jedzie zygzakiem, momentami powyżej 300 km/h. Przekonuje się, że przednie koła nawet przy takiej prędkości mają kontakt z asfaltem. „Wiele z tego, co budowaliśmy i udoskonalaliśmy, było podróżą w nieznane” – mówi dziś Oliver. Kiedy po sześciu okrążeniach wraca do boksu, przekazuje Fleglowi dobre wieści.

Inżynier zleca tylko minimalne zmiany. Aby uzyskać jeszcze większy docisk, szczeliny wentylacyjne w przednich nadkolach przesunięto bardziej do przodu. Teraz Oliver ma wracać na tor. Flegl go instruuje: „Teraz przejedź pięć okrążeń na najwyższych obrotach”. Dla mocnego, 5-litrowego, 12-cylindrowego silnika jest to ponad 8000 obr./min. Oliver czuje się komfortowo, ma zaufanie do pojazdu. Bez trudu pokonuje na pełnym gazie krytyczny ostry zakręt przed wirażem w pobliżu Mulsanne, a także kręty odcinek Maison Blanche. 

Wyniki z okrążeń z jazd testowych nie są zaliczane do oficjalnych danych. Jednak z czasem 3:13,60 na stoperze wyczyn Jackiego Olivera przechodzi do historii jako pierwsze okrążenie w Le Mans ze średnią prędkością ponad 250 km/h, a dokładnie 250,457 km/h. Jego kolega z zespołu fabrycznego, Pedro Rodríguez, także za kierownicą 917 LH, w kwalifikacjach w 1971 r. oficjalnie bije rekord, ale nie osiąga wartości z testów – z czasem 3:13,90 i ze średnią prędkością 250,096 km/h jedzie po pole position.