„To będzie moje auto”.

Ciepła letnia bryza niesie szum autostrady A6 w kierunku Skedsmokorset. Kto pojedzie na południe, po 25 kilometrach dotrze do Oslo. Kto skieruje się na północ, po ok. 2200 kilometrach dojedzie do Przylądka Północnego. Erling Henningstad, 57-latek w niebieskiej kraciastej koszuli, ze starannie przystrzyżoną brodą, wychodzi na zalaną słońcem werandę swojego domu i mruży oczy. Na żwirowym podwórzu 150-letniej wiejskiej posiadłości, której ściany lśnią bielą, jak gdyby pomalowano je pół godziny temu, stoi maszt, na którego szczycie powiewa czerwono-biało-niebieska flaga Norwegii. Obok stoi Tesla Model S, które niebawem zastąpi Porsche Taycan. Programista z zaciekawieniem podchodzi do niepozornej aluminiowej skrzyni. Otwiera ją i zagląda do środka. Ostrożnie wyjmuje z niej mały, biały samochodzik i ogląda go w promieniach słońca. To model jego przyszłego sportowego auta w skali 1:10. Henningstad ogląda go ze wszystkich stron. Zatrzymuje wzrok na kolejnych szczegółach. Uśmiecha się. Radość z pierwszego Porsche ma wypisaną na twarzy.

Henningstad od zawsze marzył o Porsche. 30 lat temu prawie spełnił to marzenie. Przymierzał się wówczas do kupna Porsche 911. Ale wtedy priorytetem była rodzina i pierwsze dziecko, więc potrzebował dużego bagażnika, który pomieściłby wózek i bagaż. Henningstad w końcu wybrał inny samochód, ale nadal marzył o Porsche. Bardzo długo. Do dnia, gdy na stronie internetowej norweskiego magazynu motoryzacyjnego po raz pierwszy przeczytał o projekcie Mission E. „W mojej głowie od razu coś zaskoczyło”, wspomina. Z tego projektu zrodził się Taycan, model, który potencjalni nabywcy z Norwegii mogą rezerwować od kwietnia ubiegłego roku. Od tamtej pory Porsche przyjęło z samego tylko skandynawskiego kraju ponad 2 700 zaliczek za Taycana. Jedną z pierwszych wpłacił Henningstad: „To będzie moje auto”.

Napęd elektryczny i Porsche to kombinacja, na którą czekał. „Jestem kierowcą pasjonatem. I fanem napędów elektrycznych”. Od jakiegoś czasu – chciałoby się dodać, bo pionierem rozwiązań elektrycznych w domu Henningstadów nie był ojciec, lecz syn, Nils-Henrik. Jego pierwsze auto: elektryczny, jaskrawozielony pojazd duńskiej marki Kewet. Maksymalna prędkość: 80 km/h, koszty eksploatacji przyjemnie niskie.

Tata Erling docenił zalety tego małego autka, jednak nie skradło ono jego serca, które pozostało wierne sportom motorowym. Henningstad niegdyś regularnie odwiedzał tor wyścigowy – dla przyjemności. Od jego domu do Rudskogen Motorsenter, najstarszego asfaltowego toru wyścigowego w Norwegii, dzieli go zaledwie półtorej godziny drogi. Szybkie wiraże po idealnym torze przejazdu są doskonałą odskocznią od pracy programisty. Przed 25 laty Henningstad stworzył oprogramowanie do zarządzania danymi dla przemysłu gazowniczego i naftowego, które w międzyczasie znalazło zastosowanie w wielu innych branżach. Z tego oprogramowania korzystano również podczas budowy nowego budynku opery w Oslo.

Potem trafił na Teslę Model S. I od tamtej pory przemieszczał się już wyłącznie elektrycznie. Zarówno do biura w Oslo, jak i na narty lub wędrówki w góry. Zdaniem Henningstada takie rozwiązanie sprawdzało się głównie dzięki pierwszej w Norwegii stacji szybkiego ładowania w połowie drogi, w Lillehammer. Henningstad, jego żona Elin Lauvstad, córka Hannah i syn Nils-Henrik zwykle zatrzymywali się tam na lunch. Stamtąd ruszali w dalszą drogę z pełnym akumulatorem. Nasz bohater tylko raz poczuł „Rekkeviddeangst”, dosłownie „lęk związany z zasięgiem”, czyli strach przed rozładowaniem się akumulatora na trasie. W 2013 r. wyrażenie to zajęło drugie miejsce na liście „słów roku” w Norwegii. Henningstad wspomina: „Wracaliśmy z gór. W zasadzie poziom naładowania akumulatora był wystarczający”. Owszem, gdyby okoliczności były takie, jak zawsze. Ale nie były. Temperatura sięgała minus 20 stopni. To pochłaniało energię i ograniczyło zasięg.

Szybko stało się jasne, że auto rozładuje się przed dotarciem do celu. I tak oto Tesla ostatkami sił dotarł do stacji benzynowej wyposażonej w zwykłe przyłącze elektryczne. „Byliśmy w domu dopiero po północy”, opowiada Henningstad. Dziś może się z tego śmiać. „Ale wtedy nie było mi do śmiechu, gdy na stacji na pustkowiu, na potężnym mrozie, godzinami czekałem, aż akumulator się naładuje”.

Taka sytuacja nigdy się już nie powtórzyła. Poza tym jego lęk przed rozładowaniem się akumulatora na trasie maleje wraz z każdą nowo powstałą stacją ładowania. Pod koniec ubiegłego roku w Norwegii było już 10 711 publicznych stacji – przy aktualnej liczbie 220 tysięcy aut elektrycznych. Nikt się nie martwi, że infrastruktura nie udźwignie boomu na auta elektryczne. Większość domów w Norwegii ogrzewanych jest prądem. Sieć elektryczna jest wystarczająco wytrzymała i rozbudowana. A ponieważ dzięki modernizacji i coraz lepszej izolacji zapotrzebowanie domów na energię maleje, zostaje jej więcej dla e-samochodów. W końcu niemal cała energia elektryczna w Norwegii pozyskiwana jest ze źródeł odnawialnych, tzn. bez emisji CO₂, z czego ok. 96 procent stanowi energia wodna.

I niedługo faktycznie będzie jeździł swoim pierwszym, własnym Porsche. Henningstad wyciąga dłonie przed siebie, jak gdyby trzymał kierownicę. Jego marzenie jest na wyciągnięcie ręki.