Manufaktura miniatur

Stara dziennikarska mądrość mówi, że dzieci i zwierzęta zawsze się sprzedają. Urokowi milutkiego bobasa lub psa o wiernym spojrzeniu mało kto się oprze. Jeśli dodamy do tego sportowy samochód, na przykład Porsche, automatycznie przeniesiemy się do Bernda Pennewitza i jego latorośli w Lüdersfeld, w powiecie Schaumbug, w Dolnej Saksonii.

Chłopcy wolą technikę i bawią się samochodami. Dziewczynki kierują się impulsami społecznymi i bawią się lalkami. Tak jest w teorii. Jednak córki Bernda Pennewitza za kierownicą Porsche obalają powtarzany od wieków stereotyp.

Ich ojciec, od młodych lat zapalony kolekcjoner modeli samochodów firmy Wiking, w 2000 r. postanowił sprawdzić, jak jego hobby pasuje do rodzinnego domku dla lalek. W wyniku tych prób dwa lata później powstał miniaturowy samochód o długości 160 cm z napędem elektrycznym, którego wymiary i detale – począwszy od podnoszonego tyłu, poprzez miniaturowe przyrządy, skończywszy na stacyjce umieszczonej z prawej strony kierownicy – są dokładnym odwzorowaniem srebrnego Porsche 550 Spyder Jamesa Deana. Odtąd ten grafik i właściciel własnej agencji specjalizujący się w klasykach Porsche w skali 1:2,3 stał się wśród modelarzy prawdziwą legendą.

Początkowo Spyder miał być wykonany tylko w jednym egzemplarzu. Pennewitza zachęciły jednak pozytywne reakcje na prototyp, postanowił więc rozpocząć produkcję seryjną. Manufakturę założył w swoim 120-letnim wiejskim domu w Lüdersfeld. Jedyną przeszkodą było to, że przed rozpoczęciem produkcji dział licencji Porsche w ciągu trzech tygodni chciał zobaczyć nie jeden, lecz od razu dwa zdolne do jazdy egzemplarze. Dlaczego? „Żeby sprawdzić, czy nie jestem tylko marzycielem i czy podołam zadaniu”. Uzyskanie licencji w Stuttgarcie okazało się jednak czystą formalnością: „nawet nie musiałem wyciągać drugiego samochodu z auta”.

Tej jednoosobowej manufakturze wykonującej seryjną produkcję brakowało jednak sieci dostawców, tym bardziej, że opracowała ona kolejny model – 356 Speedster. Pennewitz znalazł kompetentnych producentów karoserii z tworzywa, ale prace lakiernicze spędzały mu sen z powiek: „Lakierowanie tworzywa jest w tej branży wyższą szkołą jazdy. Przez wiele lat szukałem odpowiedniej firmy”. Równie czasochłonne były poszukiwania kierunkowskazów, kół czy innych specjalistycznych części. Wiele z nich udało się Pennewitzowi i jego żonie wyszperać w internecie, wymagały one jednak późniejszych modyfikacji. Kompletnie nieosiągalne okazały się pokrywy reflektorów, które trzeba było wykonać z tworzyw termoplastycznych za pomocą przygotowanych przez Pennewitza form.

Jak sprzedają się te cacka? „Spektrum klientów jest zadziwiająco szerokie”, mówi, dodając, że w tej branży dyskrecja to sprawa honoru. Nic dziwnego. Podstawowa cena miniatury Porsche 356 to 10000 € – sporą częścią floty kierują zapewne dzieci w prywatnych posiadłościach gdzieś w Ameryce lub w krajach arabskich. Pennewitz podkreśla jednak, że jego modele nie są sprzedawane jako samochody dla dzieci. Po pierwsze, komplikowałoby to sprawę odpowiedzialności prawnej. Po drugie, nadzwyczaj dużą część jego klientów stanowią dorośli, którzy po prostu zakochali się po uszy w małym klasyku. „Jednym z naszych pierwszych klientów był mężczyzna, który rzucił się na nasze stoisko na wystawie Techno Classica w Essen, krzycząc w euforii: »Chcę go mieć! Gdzie mam podpisać?«” – wspomina Pennewitz. Inni zainteresowani okazali się być posiadaczami Porsche 356, którzy zapragnęli postawić sobie obok oryginału jego dokładną minikopię.

Pennewitz wykonał już ponad 150 samochodów, w tym egzemplarze innego legendarnego modelu – Porsche 904 GTS. Oczywiście, że zastanawiał się, czy odważy się wykonać 911. W tym celu potrzebuje jednak sponsora, który sfinansuje prace, podobnie jak w przypadku 904. Pennewitz planuje przekazać warsztat w młodsze ręce. Szuka zatem kogoś, kto tak samo jak on poświęciłby mu cełe swoje serce. Człowiek, który nigdy nie siedział w żadnym ze swoich samochodów, pragnie, żeby jego praca pozostała dla niego przyjemnością. Miniatury z Lüdersfeldu trafiają do różnych krajów świata, ale Pennewitz każdą z nich buduje w końcu dla siebie samego.