Iemand die stof doet opwaaien

Pas bij de voornaam spitsen ze hun oren: “Guglielmo, natuurlijk!” Ze bellen hem. Dan mag je in de mahoniehouten lift stappen die rechtstreeks naar zijn penthouse voert.

Het is vrijdagochtend, 8.30 uur in Milaan, dicht bij de beroemde exclusieve modewijk Quadrilatero d’Oro. Guglielmo Miani ontvangt ons in een donkerblauwe ochtendjas van fluweel met doorgestikte zijden revers. Voor de fotoshoot draagt de eigenaar van het exclusieve merk Larusmiani het model ‘Clark Gable’ uit de eigen collectie. “Buon giorno, ik ben Guglielmo”, zegt hij vriendelijk. “Zin in koffie?” Even later staat er een heerlijke espresso op de salontafel.

Miani is ondertussen weer bezig met de fotograaf, leunt tegen de terrasdeur en gaat zitten op de opgepoetste Honda Four die in de woonkamer staat. Zijn blik dwaalt door zijn penthouse, 7e verdieping, met uitzicht over Milaan. Als je op het terras staat, zie je rechts de torens van de dom en links de torens van het financiële centrum.

Van zijn zwak voor paardenkrachten en een zekere mate aan ‘dandyisme’ maakt Miani geen geheim, niet in zijn huis noch op het Instagram-kanaal van zijn merk dat hij zelf beheert. Hij gaat op zijn donkergroene bank van zijdefluweel zitten, neemt de leren tabakszak met bedrijfslogo en draait een sigaret.

“Ik maak geen mode”, verduidelijkt de 46-jarige direct aan het begin. “Trends interesseren me niet.” Bij Larusmiani gaat het “om mooie, goed doordachte producten” voor een veeleisende klantenkring. De herenkleding is volgens hem “fatto a mano” – handwerk, net als de accessoires. De kleding staat niet voor extravagantie, maar voor stijl. Het enige waarin hij extreem is, is zijn “waanzinnige hang naar kwaliteit”.

Die werd hem met de paplepel ingegoten – door zijn grootvader, naar wie hij vernoemd is. Het was Guglielmo Miani senior die het merk Larusmiani ruim 100 jaar geleden heeft opgebouwd. Op 17-jarige leeftijd pakte hij in het Zuid-Italiaanse Apulië zijn kartonnen koffer en vertrok hij richting het noorden om daar zijn geluk te beproeven. Met slechts een paar lires op zak, maar vastbesloten om het te gaan maken.

Het geluk was zijn grootvader gezind: al snel maakte hij verfijnde kostuums voor illustere klanten en leerde hij in de Via Manzoni ook zijn latere vrouw kennen. Bovendien bezat hij een scherp zakelijk inzicht: omdat de mooiste stoffen in die tijd uit Engeland kwamen, begon hij er handel mee te drijven en groeide hij uit tot de grootste importeur van Britse stoffen in Italië.

“Mijn grootvader werkte elke dag tot 19.00 uur”, vertelt Miani. “Daarna ging hij naar de bar Camparino.” Toentertijd ontmoetten politici, schrijvers en journalisten elkaar in dit Milanese instituut, dicht bij de ingang van de wereldberoemde Galleria Vittorio Emanuele II, de met een koepel getooide tempel onder de inkoopcentra. De bar beschouwde men als de huiskamer van de stad. En wat deed Miani senior, toen hij de kans kreeg? Hij kocht het van de familie Campari – en hield zich daar bezig “met wat je nu pr zou noemen”, zegt Miani junior.

Wat er tegenwoordig van de ideeën van de grootvader is geworden, wil hij ons later in het hoofdkantoor laten zien. Miani kleedt zich om. Hij kiest een nogabruin poloshirt op een witte broek, een donkerblauwe sportieve jas en zwarte instappers van fluweel.

Om de aandacht te vestigen op zijn stoffen, bedacht senior voortdurend nieuwe reclameacties. In 1968 liet hij voor kerst eens een Engelse telefooncel op het Domplein van Milaan plaatsen om reclame te maken voor zijn Britse stoffen. Van daaruit konden kinderen met de kerstman bellen. Een andere keer zette hij in een van zijn winkels twee levende vicuña-lama’s om te laten zien hoe fijn hun wol is. De kranten stonden er vol van. Blijkbaar wist hij toen al wat de etalages van Milaan tot op heden zijn: spektakel, dromen, verleidingen. “Hij was een marketingman in hart en nieren!”, zegt zijn kleinzoon lachend.

Bovendien ging hij met z’n tijd mee: “Als je vóór de jaren 50 een kostuum wilde hebben, moest je naar de kleermaker”, vertelt Miani. “Toen ontstond de confectiekleding.” Ook zijn grootvader begon prêt-à-portercollecties te produceren, natuurlijk handgemaakt. Dat doet Larusmiani tot op heden. Alle kleding stamt uit de eigen manufactuur in Toscane, waar 40 kleermakers werken.

Nadat Guglielmo Miani junior na zijn studie uit de VS was teruggekeerd, trad ook hij toe tot het bedrijf. Meer dan vijftien jaar leidde hij de stoffenhandel, voordat hij directeur werd van het hele bedrijf. In welke richting hij het merk sindsdien heeft ontwikkeld? Hij heeft bijvoorbeeld het percentage zomerstoffen in de collectie verhoogd, vertelt Miani.

Daarnaast heeft hij het kledingmerk en de daarmee verbonden levensstijl duidelijker neergezet – in zekere mate is het zijn eigen stijl: hij produceert alleen dingen die hij zelf zou dragen of gebruiken. Sandalen ga je bijvoorbeeld nooit in zijn huis tegenkomen – die trekt hij “zelfs niet onder dwang” aan. Hij heeft liever de kleurrijke handgenaaide friulane uit de collectie, de fluwelen instappers die overal bij passen, van een zwembroek tot een smoking. “Wat mij betreft heeft mannenkleding finetuning nodig”, zegt Miani. Daarmee haalt hij de taal van de motorsport weer aan.

Hoogtijd voor een ritje door zijn geboorteplaats, waarvan hij zoveel houdt vanwege de creativiteit en dynamiek. We ­rijden langs Giardini Indro Montanelli, een park in het centrum, via de Via Manzoni waar alles begon, naar het Bulgari Hotel waar Miani graag luncht.