Tylers weg naar het geluk

Tipitina’s is een van de beroemdste muziekcafés van New Orleans, en deze lenteavond laat weer eens zien waarom. Tyler Thompson, de man achter films als Black Swan, Everest en The Trial of the Chicago 7, staat met zijn gitaar op het podium. Hij bezingt de Verenigde Staten als land of the free, als “land van de vrije mens”. Het is stevige rockmuziek waarbij de voeten als vanzelf in de maat wippen, met frasen die aanzetten tot nadenken: You and me, we’ve got this thing that’ll fade if we stop runnin’ – “Jij en ik hebben iets, dat zal vervagen als we stoppen met vluchten.”

Voor het café staat een tourbus, die Thompson (34) simpelweg heeft gekocht, net zoals hij tijdens de pandemie simpelweg besloot om muzikant te worden. Vanavond speelt hij voor het eerst voor publiek: zijn schoonvader, een vriend en de grote muziekfotograaf Danny Clinch. De aankondiging bij de ingang: ONE NIGHT ONLY – ZERO FANS TOUR.

“Porsche is gewoon zo cool dat ik altijd weer bij dit merk uitkom.” Tyler Thompson

Thompson is geen uitzondering: direct na de kennismaking behandelt hij je als een vriend die hij al jaren kent. Het is een signaal dat zijn gekte misschien eerder een mix is van nieuwsgierigheid en moed, die als een rode draad door zijn leven loopt. Volwassenen verleren vaak om nieuwsgierig en moedig te zijn.

Thompson stuurt zijn Porsche de beroemde Bourbon Street in, waar de Mardi Gras het grootst gevierd wordt, parkeert vlot, knoopt gesprekken aan met twee voorbijgangers en onderhandelt per telefoon een deal met Netflix uit. En losjes tussen alles door vraagt hij: “Weet je eigenlijk hoe ik filmproducent ben geworden?” Zijn bruine jongensogen stralen al, want hij weet dat het een goed verhaal is. Thompson was gestopt met zijn studie en verveelde zich in het vrachtwagenbedrijf dat hij samen met zijn vader Tim had opgericht. Hij hoorde dat de actrice Brittany Murphy – die inmiddels helaas is overleden – het einde van een serie filmopnames zou vieren met een feest in New Orleans: “Ik moest daar absoluut bij zijn!”

Tyler leende stiekem een indrukwekkende sportwagen uit de garage van zijn vader, reed hiermee naar het feest en deed alsof hij erbij hoorde. Hij werd binnengelaten, en daarna ging het snel: hij leerde mensen uit de filmwereld kennen en werd uitgenodigd naar Los Angeles. Glimlachend: “Ik heb valse visitekaartjes laten printen en gedaan alsof ik een cateringbedrijf had. Daarmee hoopte ik een voet binnen de deur te krijgen.” Het liep anders, op een bizarre manier: op de achterbank van een taxi vond hij een filmscript. “Daarvoor had ik nog nooit een script gelezen.” Vanaf dat moment was hij in de ban van deze fascinerende, maar soms ook genadeloze wereld. Hij wilde het script verfilmen tot Burning Palms en vroeg zijn vader om hulp.

Het eerste project was een flop van jewelste, maar Tyler had de smaak alleen maar meer te pakken gekregen. De harde les werd de basis voor de oprichting van het bedrijf Cross Creak Pictures. Zijn vader had Tyler ambitie meegegeven en direct opgeven bij de eerste tegenslag past niet bij Thompsons. Het script voor Black Swan was al geweigerd door andere producenten, maar Tyler zag er iets in. Hij wist de ballet-thriller voor 13 miljoen dollar op het doek te krijgen. Het instinct van Tyler wierp zijn vruchten af: Black Swan bracht wereldwijd 330 miljoen dollar op en Natalie Portman won een Oscar als beste hoofdrolspeelster.

Naast ambitie heeft Tyler ook zijn passie voor Porsche overgenomen van zijn vader. “Ik heb in heel veel auto’s gereden en sommige wilde ik absoluut hebben, maar Porsche is gewoon zo cool dat ik altijd weer bij dit merk uitkom.”

Be curious, not judgmental – een citaat van Walt Whitman, de grote Amerikaanse dichter, inspireert Thompson om nieuwsgierig te zijn, in plaats van te oordelen. Hij probeert ook anderen enthousiast te maken voor zijn leidraad. “Ik gaf eens een lezing voor filmstudenten, en buiten werd net een scène gedraaid. Dus ik zei: ‘Jullie moeten buiten zijn, niet hier! Praat met de scriptschrijvers, met de regisseur, de crew. Daar leer je meer dan hier binnen!’”

Hij vertelt dat hij zijn film Everest alleen maar heeft geproduceerd, omdat hij in een hotellobby naar de gesprekken van de mensen om hem heen luisterde. Hij hoorde iets over een expeditie naar de hoogste bergtop ter wereld, en mengde zich in het gezelschap. Twee jaar later opende zijn avonturenfilm het filmfestival van Venetië.

Dat klinkt natuurlijk simpel, maar wie staat er in een lobby open voor inspiratie en spreekt twee onbekenden aan? Thompson is zo’n soort man, en daarom zit hij vol verhalen: hoe hij Anthony Kiedis van de Red Hot Chili Peppers vroeg hem te leren surfen, en hoe Tyler daarbij bijna was verdronken. Of hoe hij in 2018 – met succes – probeerde om zich te kwalificeren voor het belangrijkste tennistoernooi van Indian Wells. Hij brengt zijn anekdotes met een knipoog en een flinke portie zelfironie. De helden in zijn verhalen zijn anderen. Misschien is dat ook waarom hij nuchter is over zijn carrière als filmproducent, hoewel zijn films binnen tien jaar meer dan een miljard dollar omzet hebben gemaakt: “Ik heb ook heel, heel veel geluk gehad.” Vrijwel iedereen die hem al langer kent – zijn schoonvader, vrienden, bandleden – zegt dat dit het geluk van de harde werker is.

Er zijn mensen die angstig worden in een crisis, en er zijn mensen die opbloeien als het moeilijk wordt. Thompson kon geen films maken. In Land of The Free zingt hij hoe hij dat als uitdaging zag om te dromen en om van niets toch iets te maken. Hij slaagt hierin omdat hij de moed heeft om dingen te proberen en om ongegeneerd om hulp te vragen. En omdat hij snel leert, wat ook opvalt in ons gesprek. Voortdurend stelt hij vragen, luistert, probeert om te analyseren. De hele middag belt hij regelmatig zijn vrouw om haar updates te horen, alsof ze niet de hele ochtend samen met hun dochter en drie zonen hebben gespeeld.

“Ik zag de pandemie als kans om mijn droom waar te maken en muzikant te worden”, vertelt Thompson, die toegeeft dat hij de volgorde een beetje heeft omgedraaid. Hij kocht een tourbus, boekte een studio, plande optredens en zocht een producent. Hij wist Steve Jordan te strikken, die al muziek van grote namen als Keith Richards, Eric Clapton en John Mayer heeft geproduceerd en bovendien een van de meest gewilde drummers in de scene is. “Daarna merkte ik pas dat ik ook zangles nodig had. Mijn stem klonk op het podium toch anders dan onder de douche”, blikt Tyler terug. Hij nam de tijd en werkte aan de songs en zijn stem. En toen kwam het moment om zijn werk ook op de bühne te brengen – bij het concert zonder fans.

“We’re dreamers who believe we can turn nothing into something.”

In Tipitina’s is in eerste instantie te zien dat hij zenuwachtig is, zelfs voor het beperkte publiek. Maar midden in het eerste lied herinnert hij zich nog zo’n kinderlijke vaardigheid die veel volwassenen verleren: plezier maken. En plotseling speelt de driekoppige band alsof het hele café vol staat.

Natuurlijk heeft Thompson voor de komende maanden ook concerten gepland, en natuurlijk wordt het album een succes. Niet alleen omdat hij gek genoeg is om zijn dromen waar te maken, maar ook omdat het gewoon goede muziek is – van een man die altijd datgene doet, waar hij op dat moment zin in heeft.