Bestemming bereikt

Het zou niet vreemd zijn als Paul Casey ons hier in de woestijn van Arizona een kop simpele filterkoffie aan zou bieden om de dag te beginnen. Koffie is snel gezet en smaakt prima. Maar in plaats daarvan maakt de Britse topgolfer een espresso, met de intensiteit van een chirurg tijdens een openhartoperatie. Geconcentreerd, maar niet verkrampt. Het is een ceremonie die je alleen met zoveel gevoel voor detail kan uitvoeren, als je precies weet wie je bent en waar je staat in het leven. Als je de tijd kan nemen voor de dingen die je nu eenmaal wilt.

Nu, na de espresso, is het dan tijd voor een ritje in zijn Porsche GT3 RS, generatie 991. We rijden langs cactussen en steenformaties door plaatsjes met namen als Paradise Valley. Casey is 25 jaar geleden als student naar Arizona gekomen en nooit meer weggegaan. “Net als veel andere jongeren wilde ik zo ver mogelijk van huis gaan. Achtduizend kilometer klonk uitstekend. En toen zag ik hoe mooi het hier is.” En hij heeft gelijk: een levendige stad als Scottsdale, met geweldige restaurants en nachtclubs, midden in de adembenemend mooie woestijn met spectaculaire hiking trails en golfbanen. Het is een evenwicht dat maar weinig plaatsen ter wereld bieden.

“Ik vind het heerlijk als een rit een belevenis wordt, als ik een bocht net een beetje sneller kan nemen dan alle anderen”, vertelt Casey enthousiast, nadat hij de wagen over een rotonde heeft gestuurd alsof er rails lagen. Zijn blauwe ogen stralen jongensachtig: “Een auto moet karakter hebben, een ziel. Zoals de 911 van de generatie 996: die wagen is wild en eigenzinnig, maar juist daarom is hij uniek. Er zijn fabrikanten die maar één cool model maken. Bij Porsche heeft iedere auto een onmiskenbaar karakter.”

Het bijna kinderlijke enthousiasme van Casey kookt over bij een tussenstop bij de garage van een andere vriend. Als een kleine jongen die in een pretpark alle achtbanen mag uitproberen, gaat hij van het ene model naar het andere. Hier een groene Porsche 968 Turbo S, daar een historische Porsche 911 Targa in glanzend zwart en dan een zilvergrijze Porsche 912. Alle wagens worden momenteel onderhouden of gerestaureerd, zodat Casey onder de motorkap kan kijken. Gretig vraagt hij de monteurs om hem meer te vertellen. Hij is 43 jaar oud en heeft negentien titels gewonnen, waarvan drie keer de Ryder Cup. Hij staat op plaats drie van de wereldranglijst. En toch doet hij denken aan Peter Pan in Nooitgedachtland. Is dat niet precies wat we onze kinderen willen leren? Dat ze nooit te volwassen worden om zo oprecht enthousiast te zijn als een kind?

Je zou het kunnen beschrijven als sportief Darwinisme: eerst verdween de rugbyspeler, vervolgens de coureur en kort daarna ook de tennisser. Uiteindelijk bleef de golfer Paul Casey over. Waar hij vroeger altijd nonchalant achter in de bus zat, koos hij nu een plek vooraan, dicht bij de chauffeur – omdat zijn golfspullen nu eenmaal ruimte nodig hadden. Veel topsporters beschrijven fasen: een jeugddroom die uitgroeit tot een concrete wens, dan hoop, de eerste successen en uiteindelijk de passie die zich ontwikkelt tot een beroep.

Ondanks al die bevestigingen bij iedere fase beleeft Casey zijn loopbaan nog steeds intensief, maar tegenover de allesoverheersende ambitie van vroeger staat nu meer gelatenheid. Het evenwicht doet hem goed: “Ik weet dat ik erbij hoor. Maar door innerlijk in een andere toestand te springen, lukt het me beter om happig te blijven.” Hij wil nog meer titels binnenhalen, maar ze zijn niet meer zo belangrijk als vroeger. Het gaat er meer om dat hij op de green zichzelf overwint, een goede partij golft. Paul Casey leeft het cliché: het gaat hem meer om de reis dan om het doel.

Hij golft inmiddels al ruim twintig jaar als professional en gelooft dat hij in de eerste helft van zijn carrière niet één van de meest geliefde spelers in het circuit was. Hij kijkt terug: “Ik was verschrikkelijk hard voor mezelf en ook voor anderen. Ik was verbeten en buiten de green ook niet per se heel gelukkig. Vroeger dacht ik altijd dat je hard moest zijn om goed te zijn. Misschien hadden atleten als Michael Jordan of Lance Armstrong dat ook wel. Maar op een gegeven moment zag ik in dat ik net zo goed kan zijn, misschien zelfs wel beter, als ik een aardige gozer ben. Dat ontspannen zijn helemaal niet betekent dat je minder presteert.”

Hij vertelt over het moment dat het lampje ging branden, tijdens de Dutch Open van 2014. Zijn zoon Lex was net twee weken oud. “Ik speelde niet goed. En toen kreeg mijn tegenspeler Fabrizio Zanotti een bal tegen zijn hoofd. Daar schrok ik enorm van.” Tijdens de onderbreking zat Casey vertwijfeld in het clubhuis, vroeg zich af wat hij hier eigenlijk deed. “Ik dacht: vergeet het. Ik wilde alleen nog maar naar huis, was al op zoek naar een vlucht.” Zijn verloofde Pollyanna – sinds 2015 zijn vrouw – wist hem te overtuigen om te blijven. “En daarmee viel de druk weg. Ik voelde het: als ik niet goed afsla, is het ook oké. Want na afloop vlieg ik hoe dan ook naar mijn familie.”

Casey won de Dutch Open. Misschien is het toeval dat zijn zoon Lex energiek over de sofa rolt terwijl zijn vader dit verhaal vertelt. Of dat Astaria, zijn driejarige dochter, als een soort zinnebeeld van vrijheid in het zwembad springt en dat Pollyanna haar gezin op de achtergrond glimlachend bekijkt. Maar misschien ook niet. Het is weer zo’n moment van evenwicht, kenmerkend voor de straalkracht van Paul Casey. Doordrongen van het ontspannen zelfbewustzijn van een man die dingen niet doet omdat het moet, maar omdat hij het wil.

En wat hij nu wil: verder praten over zijn passie voor Porsche. Over de pure kracht van zijn zwarte GT3 RS, die hij al heeft gedemonstreerd. En over zijn witte GT3 RS, generatie 997, die binnenkort terugkomt van een servicebeurt. Zijn derde GT3 RS, generatie 996, wacht op transport van Engeland naar Amerika. En ook zijn 718 GT4 wordt binnenkort geleverd. Als hij terugdenkt aan de poster in zijn kinderkamer, lijkt het ongelooflijk. Casey is dankbaar.

Lex tekent ondertussen in alle rust ruimteschepen uit Star Wars. Dat vindt hij spannender dan al dat gepraat over auto’s. Hoe zal zijn leven eruitzien, als ook hij ooit al zijn dromen waarmaakt? We toosten met een espresso, vers gezet door Paul Casey: een ware belevenis.